Πολλά χρόνια πριν τον πάταγο που έκανε στην indy gaming σκηνή το Little Nightmares, για την ακρίβεια στο μακρινό 2010, μία μικρή εταιρεία κυκλοφορούσε ένα 2D platform παιχνίδι που έμελλε να χαράξει ανεξίτηλα το όνομά του στο Hall of gaming Fame.

Το Limbo είναι δεν είναι από τα games που έχεις ξαναδεί, ούτε από αυτά που θα ξαναδείς εύκολα -ή σύντομα. Πρόκειται για έναν από τους πιονέρους του trial and death platforming, ένας διαχρονικός και αγέραστος τίτλος, με γραφικά που άνετα περνάνε για “περσινά” και με physics engine που θα ζήλευαν πολλοί μοντέρνοι και ακριβοθώρητοι ανταγωνιστές.
Πέραν του οπτικού του πράγματος, τα παζλ του Limbo παραδίδουν σεμινάρια σκέψης outside the box. Πανέξυπνα και δύσκολα “τόσο-όσο”, σε κρατάνε σε διαρκή σκέψη χωρίς να σε κουράσουν και χωρίς να εμποδίζουν την αφηγηματικότητα του παιχνιδιού. Μία λεπτή ισορροπία, που στο χέρι σου είναι να τη βρεις.

Η σωστή δόση ψυχεδέλειας

Η ιστορία του Limbo διαδραματίζεται… κάπου. Πρωταγωνιστής της είναι… κάποιος. Αυτός ο κάποιος, λοιπόν, ψάχνει την αδερφή του, μέσα σε ένα δυστοπικό, φαντασιακό και φανταστικό συνάμα σύμπαν. Αυτό που κατάφεραν οι devs και οι σεναριογράφοι της Playdead, του στούντιο που κυκλοφόρησε το Limbo, είναι να μην επιβάλουν κανέναν περιορισμό στους παίκτες και να αφήσουν κυριολεκτικά τη φαντασία τους να οργιάσει. Η ανωνυμία του πρωταγωνιστή κάνει τη σύνδεσή μας με αυτόν πιο δυνατή, και την ταύτιση πιο εύκολη. Έχω παίξει το Limbo τέσσερις φορές από το 2012 μέχρι και σήμερα, σε τέσσερις διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, και μου δημιούργησε τέσσερις διαφορετικές παλέτες συναισθημάτων. Fucking amazing.

Η ελευθερία αυτή του να διαλέξουμε εμείς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του πρωταγωνιστή, δίνει στο game μία απίστευτη ιστορική ευελιξία, που το κάνει να ταιριάζει με όλες μας τις επιλογές. Η ιστορία του Limbo είναι αυτή που θες εσύ να είναι, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για να την ολοκληρώσεις.
Είναι το Limbo μία εσωτερική αναζήτηση και η θυμική αναπαράσταση της μάχης με τους φόβους μας; Βεβαίως και είναι.
Είναι το Limbo μία παράλληλη πραγματικότητα, στο μέλλον ή στο παρελθόν, όπου όλα έχουν πάει κατά διαόλου; Φυσικά και είναι.
Είναι το Limbo μία γραμμική αναπαράσταση ενός φαύλου κύκλου, όπου η αρχή είναι το τέλος και τούμπαλιν και τα πάντα εντέλει είναι μάταια; Μα εννοείται πως είναι!

Οι θεωρίες αυτές θα μπορούσαν να συνεχίσουν να πολλαπλασιάζονται, και παρόλα αυτά κάθε μία από αυτές θα ήταν εφαρμόσιμη στο Limbo. Αυτή είναι η μαγεία του συγκεκριμένου game, ότι απ’ όπου και να το πιάσεις βγάζει και δεν βγάζει νόημα ταυτόχρονα. Η σωστή δόση ψυχεδέλειας μαζί με τη μικρή steampunk πινελιά που κοσμούν το Limbo, έδωσαν μια συνταγή επιτυχίας τόσο μοναδική, που μέχρι και σήμερα ελάχιστοι έχουν προσπαθήσει να αντιγράψουν, και ελάχιστοι των ελαχίστων τα κατάφεραν.