Πρόκειται για ένα από τα all time classic ονόματα στον χώρο του gaming, με τα καλά του και τα κακά του installments, όπως άλλωστε κάθε τόσο μεγάλο franchise μας έχει συνηθίσει. Το Resident Evil έχει καταφέρει κάτι που λίγοι τίτλοι μπορούν να καυχιούνται ότι κατάφεραν: γράφει για πάνω από δύο δεκαετίες το όνομά του σε κάθε σελίδα Ιστορίας που η βιομηχανία των παιχνιδιών γυρίζει.
Μπορεί η εξέλιξή του να μην ευχαριστεί όλους τους φανς, όμως είναι απαραίτητη, καθώς δίνει στο RE την ευελιξία που χρειάζεται ώστε και να μας “θυμίζει τα παλιά”, αλλά και να βρίσκεται τουλάχιστον on par με τον σημερινό, μοντέρνο ανταγωνισμό που αντιμετωπίζει.

The Village

Ας ξεκινήσουμε με ένα απο τα βασικότερα σημεία “διχασμού” μεταξύ RE fans: Το RE Village ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε το εξαιρετικό Resident Evil 7, όχι μόνο story-wise, αλλά και από πλευράς gameplay. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε και πάλι first person οπτική, που τείνει να γίνει η νόρμα για τα παιχνίδια της σειράς.
Ιστορικά, το Village ακολουθεί κατά πόδας το story (και το τέλος) του RE7, με περισσότερη δράση και λιγότερο τρόμο. Αν σου άρεσε το 7, θα σου αρέσει και αυτό, καθώς πρόκειται για ένα direct sequel.
Αυτό βέβαια είναι λίγο δίκοπο μαχαίρι, διότι κάνει απαραίτητο τουλάχιστον ένα playthrough του 7 πριν πιάσεις το Village. Παρά το intro που προσπαθεί να κάνει μία περίληψη τι συνέβη στο προηγούμενο game, οι παίκτες που μπαίνουν με το Village στον κόσμο του Resident Evil, ρισκάρουν να μην καταλάβουν ακριβώς τι γίνεται και να δυσκολευτούν αρκετά περισσότερο σε ορισμένα σημεία του game που έχουν άμεση συνάφεια με τον προκάτοχό του.

Βετεράνοι του είδους μπορούν με άνεση να παρακάμψουν easy και normal modes και να πέσουν κατ’ ευθείαν στα “βαθιά”, για μια πιο απολαυστική εμπειρία. Τα επίπεδα δυσκολίας είναι αρκετά διαφορετικά από του RE7, κυρίως αρκετά πιο εύκολα. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το normal του Village είναι το easy του RE7, οπότε υπολογίστε τις ικανότητές σας αναλόγως.

Oh, what a village!

Σχεδιαστικά το game είναι αλλού. Όπως εύστοχα παρατήρησε το gameranx, το RE Village πραγματικά δείχνει τα δυνατά του σημεία όταν δεν υπάρχει δράση και ο παίκτης μπορεί με άνεση να παρατηρήσει την περιοχή, να περιεργαστεί τις λεπτομέρειες και να εκτιμήσει τη δουλειά που έχει πέσει στο game. Κάθε area είναι σαν ένα διαφορετικό τρενάκι τρόμου, με διαφορετικά στοιχεία που την κάνουν να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες. Προσεκτικά σχεδιασμένες, οι περιοχές έχουν πολλά (πάρα πολλά) μέρη να επισκεφθείς και μυστικά να ανακαλύψεις, και το ευχάριστο είναι ότι κάποιες από αυτές, που εύκολα θα προσπεράσεις αν δεν είσαι παρατηρητικός, επιβραβεύουν αυτήν ακριβώς την παρατηρητικότητα όχι με “φο μπιζού” trophies και collectibles, αλλά με σπάνια αντικείμενα που σου λύνουν τα χέρια, overpowered upgrades για τα όπλα σου και άλλα πολλά. Με λίγα λόγια, αξίζει να εξερευνήσεις κάθε σπιθαμή του.

Η ατμόσφαιρα του Village σε στοιχειώνει. Από την πρώτη στιγμή που θα βρεθείς στο ρουμανικό χωριό μέχρι το τέλος (no spoilers), είσαι καθηλωμένος μέσα σε μία μόνιμη ψυχολογική καταχνιά, η οποία οφείλει την ύπαρξή της καθαρά στην ατμόσφαιρα του game. Για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο κάθε τόσο νομίζεις ότι “ξέφυγες” αλλά χωρίς να το καταλάβεις ξαναβρίσκεσαι μέσα στο χωριό είναι ύπουλος και έχει σχεδιαστεί για να σου κόβει τα φτερά πάνω που αναθαρρείς.

Στα μειονεκτήματα του gameplay είναι δυστυχώς οι εχθροί. Σχετικά λίγοι στον αριθμό και με αρκετά προβλέψιμα patterns, τα οποία το αργότερο μέχρι τη μέση τα έχεις αποστηθίσει και η σφαγή τους γίνεται πλέον ρουτίνα. Ίσως με λίγο μεγαλύτερη ποικιλία τόσο σε εχθρούς όσο και σε κινήσεις η κατάσταση να βελτιωνόταν. Παρ’ όλα αυτά, δεν αγγίζει τα όρια της βαρεμάρας, καθώς το game έχει πολλά διαφορετικά στοιχεία να σου προσφέρει ως αντιστάθμισμα.

Τέλος, ένα ακόμη μειονέκτημα το οποίο ίσως να “διορθωθεί” στην πορεία, είναι η έλλειψη FOV slider στην έκδοση για PC, που μπορεί να αποθαρρύνει τους σκληροπυρηνικούς “120 or nothing” από το να παίξουν. Βέβαια, μέσα στο game δεν σου δίνεται η αίσθηση ότι χρειάζεσαι μεγαλύτερο FOV, ειδικά σε σχέση με άλλα παιχνίδια (όπως π.χ. στο Warzone).

Μετά το πρώτο playthrough, ξεκλειδώνει και το παλιό καλό Mercenary Mode, το οποίο όμως αυτήν τη φορά είναι τόσο επιφανειακό και επαναλαμβανόμενο, που δίνει την αίσθηση ότι οι devs πιέστηκαν να το βάλουν μέσα απλά για να ικανοποιήσουν τους fans, βγάζοντας ένα μέτριο στην καλύτερη αποτέλεσμα.

Tl;dr: Worth it?

Ναι, το Resident Evil Village άξιζε την αναμονή. Εισάγει νέα στοιχεία στο game, διατηρώντας παράλληλα -σχεδόν- όλα τα παλιά που έκαναν τη σειρά τόσο μοναδική. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο groundbreaking όσο το Resident Evil 7, αλλά η Lady Dimitrescu σίγουρα ήρθε για να μείνει.