Η μόδα των τελευταίων ετών να ανακυκλώνονται θρυλικοί τίτλοι της περασμένης δεκαετίας κοτσάροντας πάνω ένα “remake” ή “remastered”, εκτός από διαμάντια που βγήκαν από τις στάχτες τους (βλ. Demon’s Souls), αναπόφευκτα θα έφερνε και games που τους αξίζει να γίνουν στάχτη τελετουργικά.

Ο προσδιορισμός του GTA Trilogy ως “ο Χριστός κι η μάνα του” είναι και επιεικής, κρίνοντας από το πόσο -δικαιολογημένο- ξύλο έχει φάει από τη στιγμή του launch του όχι μόνο από τους game critics, αλλά και από τους δεκάδες εκατομμύρια fans της σειράς και της ίδιας της Rockstar.

Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα…

…τον τρώνε οι κότες. Η Rockstar νόμιζε ότι το δολαριοτρένο της, το οποίο επάξια σέρνει εδώ και χρόνια το GTA V, μπορούσε να φορτώσει και μερικά εκατομμυριάκια ακόμα. Έτσι, ανάθεσε ελαφρά τη καρδία το remastering των τριών θρυλικών της τίτλων στην Grove Street Games, που ειδικεύεται στο… mobile porting.

Και εγένετο GTA Definitive Edition, που εκτός από definitive είναι και definitely μία αποτυχία και μισή. Geodata με τρύπες που μπορείς κυριολεκτικά απλά να πέσεις μέσα, game breaking bugs που κρασάρουν το παιχνίδι ή σβήνουν τα saves σου, ingame βροχή που κόβει πλήρως το οπτικό πεδίο και προκαλεί χαλαρά επιληπτική κρίση, φτηνιάρικο και βιαστικό remastering με διάφορα elements να χάνουν τον original χαρακτήρα τους και πολλά νέα NPC models να είναι εξόφθαλμα χειρότερα από τους προγόνους του, είναι μερικές μόνο από τις παραφωνίες που συνοδεύουν τη remastered τριλογία.

To remaster or not to remaster?

Πέρα λοιπόν από το μεγάλο “ΓΙΑΤΙ;” που πλανάται στην gaming κοινότητα, υπάρχουν και μερικά life lessons που μπορούν να βγουν από αυτό το επικών διαστάσεων μπούμερανγκ της Rockstar. Κατ’ αρχάς, αν το remaster δεν προσφέρει κάτι καλύτερο ή διαφορετικό από το original, καλύτερα να μην κυκλοφορήσει, διότι το hype μεταφράζεται πανεύκολα σε διπλάσιας έντασης hate. Επίσης, καλώς ή κακώς, δεν λέγονται όλα τα studios Bethesda, ούτε όλα τα games Skyrim, να βγαίνουν και να ξαναβγαίνουν και να αντιμετωπίζονται κάθε φορά ως το next best thing. Αν το remastering studio δεν ξέρει τι κάνει, αλλάζουμε studio. Κοστίζει αρκετά, αλλά είναι καλύτερο από τη ρετσινιά της αποτυχίας, που δεν θα φύγει ποτέ.
Τέλος, enough με την απόσυρση των original τίτλων όταν βγαίνουν οι remastered απόγονοί τους. Το κυνήγι του κέρδους έχει και τα όριά του, πόσω μάλλον όταν δεν μιλάμε για “νεκρούς” τίτλους, που το ζύγι μεταξύ κέρδους πωλήσεων και κόστους αδειών γέρνει προς τη λάθος μεριά, αλλά για ιστορικούς τίτλους, με active communities, τόσο από gamers όσο και από modders. Το να μην έχει ο κόσμος την επιλογή να παίξει ένα original game απλά και μόνο επειδή βγήκε το remaster του, είναι το λιγότερο γελοίο.