Όπως και με τις ταινίες, έτσι και με τα games, όσα και να παίξει κάποιος πάντα θα υπάρχουν αυτά που για τον Χ ή Υ λόγο πέρασαν κάτω από το ραντάρ του. Είναι τα ίδια games για τα οποία θα δεχθεί το κλασικό “:O” βλέμμα απορίας και έκπληξης από κάποιον φίλο του, συνοδευόμενο από την ατάκα “τι; Δεν το έχεις παίξει; Και αυτοαποκαλείσαι gamer ρε τρόμπα;!”.

Αυτήν ακριβώς τη συζήτηση είχα με έναν φίλο όταν βγήκε το Little Nightmares 2. Και αφενός ντράπηκα τη ζωή μου, γιατί απέναντί μου είχα έναν αντικειμενικά casual gamer να μου τη λέει και να έχει και δίκιο, αφετέρου ήξερα ότι θέλω να παίξω το 2 αλλά, όπως με κάθε franchise, δεν υπήρχε περίπτωση να το αγγίξω αν δεν πάρω τη σειρά από την αρχή. Και oh boy, πόσο ΔΕΝ το μετάνιωσα.

We’re all mad here

Το Little Nightmares είναι η απόδειξη ότι η Bandai Namco έχει το άγγιγμα του Μίδα. Πρόκειται για έναν indy τίτλο με έναν κολοσσό του gaming από πίσω να δίνει τον ρυθμό και τον τόνο. What can go wrong? Η ατμόσφαιρά του φωνάζει “ευρωπαϊκή παραγωγή”, με τη σουηδική Tarsier Studios να έχει ντύσει εξαιρετικά τις 2,5 διαστάσεις του game τόσο γραφικά, όσο και ηχητικά, ενώ η “ψήφος εμπιστοσύνης” που επέδειξε η Namco αποτελεί και ψήφο εμπιστοσύνης των εκατομμυρίων παικτών που βούτηξαν μέσα στον παρανοϊκό αυτόν μικρόκοσμο, από την κυκλοφορία του (το 2017) μέχρι και σήμερα.

Στο παιχνίδι ελέγχουμε την Six, μια μικροκαμωμένη κοπέλα που βρίσκεται φυλακισμένη μέσα σε ένα πλεούμενο ονόματι the Maw, το οποίο αργότερα μαθαίνουμε ότι πρόκειται για πλωτό-υποθαλάσσιο resort, βγαλμένο από τα πιο περίεργα όνειρα του Hayao Miyazaki. Η Six, λοιπόν, ξεκινάει να δραπετεύσει και για να το κάνει αυτό πρέπει να περάσει από τα τρία κύρια μέρη του Maw (The Lair, The Kitchen, The Lady’s Quarters), αντιμετωπίζοντας τα αντιστοίχως τρία “bosses” που ελέγχουν την περιοχή τους.

Μη σας ξεγελάει το γλυκούτσικο παρουσιαστικό της, με το κίτρινο αδιάβροχο και την αδύναμη σιλουέτα της. Η Six είναι έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα (ΤΑ ΠΑΝΤΑ) για να βγει από εκεί μέσα, και αυτό φαίνεται στην εξέλιξη του χαρακτήρα της μέσα στο game. Στη διαδρομή θα συναντήσει εχθρούς, θα αναγκαστεί να ζητήσει βοήθεια και θα εκμεταλλευτεί κάθε δυνατό μέσο, έμβιο και μη, για να δραπετεύσει.

Makes you think

Το Little Nightmares βάζει το μυαλό σου να δουλεύει μόνιμα. Τα παζλ του είναι όσο δύσκολα χρειάζεται για να μπορείς να ακολουθείς τη ροή του παιχνιδιού, χωρίς να βαριέσαι όμως. Σε πολλά σημεία θυμίζει έντονα το Limbo, και αυτό το λέμε για καλό (διαβάστε εδώ για την έτερη παιχνιδάρα).
Αν πάρετε λοιπόν το platforming του Limbo, και το συνδυάσετε με την παράνοια και την παντελή έλλειψη αμυντικών μηχανισμών του Amnesia, παίρνετε το παρόν game. Στην αρχή τα πράγματα για κάποιους μπορεί να εξελίσσονται πιο αργά απ’ όσο περίμεναν, όμως room με το room ο ρυθμός ανεβαίνει, ο χρόνος επιλογών γίνεται όλο και μικρότερος και οι συνέπειες όλο και πιο αυστηρές.

Κάπου εδώ έρχεται και το μοναδικό μειονέκτημα του Little Nightmares, οι χειρισμοί της Six. Τα controls είναι μεν λίγα και απλά, όμως υπάρχει μία γενικευμένη ασάφεια στα inputs και η ανταπόκριση του χαρακτήρα σε αυτά είναι λίγο… φλου. Σε ένα game 2,5 διαστάσεων το οποίο δεν έχει invisible barriers και το fall damage ανταγωνίζεται το Witcher 3 σε ευαισθησία, θα βρεθείτε να πέφτετε στον θάνατό σας με εκνευριστική συχνότητα, ή να προσπαθείτε να μπείτε σε έναν αεραγωγό επί ματαίω, ενώ πίσω σας πλησιάζει απειλητικά το… respawn.

Το game έχει τρία collectibles, τις λάμπες/κεριά που τις ανάβεις με τον αναπτήρα, τα αγαλματάκια της Lady που πάνε καρφωτά για σπάσιμο και τα nomes, που με μια τρυφερή αγκαλιά (πλην ενός, αλλά no spoilers) ακολουθούν τη Six μέχρι την τελευταία έξοδό της. Η μικρή του σχετικά διάρκεια το κάνει ιδανικό για δεύτερο και τρίτο playthrough, όπου εκεί πλέον το μάτι πέφτει σε λεπτομέρειες και οι χαρακτήρες αποκτούν ακόμα περισσότερο νόημα.

Long story short, το Little Nightmares είναι όλα όσα υπόσχεται και ακόμα περισσότερα. Ιδέα 10, εκτέλεση 10. Ένα game που σε βυθίζει στην παράνοια του εφιάλτη και σου δίνει τη λύτρωση ακριβώς λίγο πριν από τον πνιγμό, ενώ σου δίνει πλέον τη δυνατότητα να είσαι εσύ αυτός με την έκπληκτη φάτσα και να κράζεις όποιον σου πει ότι δεν το έχει παίξει. Go!